پاسخ: اين شبهه مبنايى ندارد. اشعار از پروين اعتصامى است.

پاسخ: كليات چراغ هدايت است كه گمراه نشويم و جزئيات نظم و انضباط مى دهد به زندگى تا احكام الهى را با امكانات و شرايط روز هماهنگ كنيم.

پاسخ: اگر كسى در معبد عالم خود را وقف كند در خدمت به زيبايى يعنى هنر و دانايى يعنى علوم و فنون و نيكويى يعنى فضيلت و اخلاق، چنين كسى از بركات دنيا و آخرت برخوردار خواهد شد و بيشترين لذت مادى و معنوى به او خواهد رسيد.

پاسخ: وابستگى به دنيا در نفس خود كمال است و همه لذتها و گرايش هاى انسانى كه در ما هست، موهبت الهى است. اما وقتى اين تعلقات حق را زير پا بگذارد و دروغ را بر راستى ترجيح دهد و كبر را بر فروتنى و حرص را بر قناعت و كينه را بر مهربانى، در اينجا نام آن تعلقات، دنيوى و نفسانى مى شود كه مايه گمراهى و سرگردانى است. راه رهايى اين است كه شخص هر چه بيشتر خود را به زيبايى و دانايى و نيكويى وابسته كند و پاى از دايره خوبى و زيبايى بيرون نگذارد.

پاسخ: از آنجا كه جهل از مقوله تاريكى است ترس ما نيز از رسيدن به آن مقام هيچ ندانستن، ترس از تاريكى است. اما اگر در كنار اين علم، شكوه و عظمت علم الهى در پيش ما ظاهر شود، آن ترس زائل مى گردد، زيرا خداى رحمان همه چيز را مى داند و ما را در هر طريق هدايت مى كند.

پاسخ: مقصود اين است كه خداوند از نفَس خود در آدم دميد و اگر جز نفَس چيزى باقى نماند همان خود او خواهد بود و پيامبر در آن شب از شئونات عالم، تنها همان نفَس الهى را با خود همراه داشت بنابراین همه حق بود و کس نبود آنجا.

پاسخ: دانايى مثل هر چيز ديگر مراتب دارد و بالاترين مرتبه آن اينست كه شخص بداند چگونه رفتار كند كه مناسب با شأن انسانى او باشد.

پاسخ: آيه مذكور وعده اى است كه به همه آدميان داده شده است كه بسوى كمال سير كنند و خدا كه در همان زيبايى و دانايى و نيكويى متبلور و متجلى مى شود پايان كار ما را در بازگشت به خود او قرار داده است. اما تناسخ كه به معناى مكرر به اين عالم آمدن و از نو زندگى آغاز كردن باشد مورد تأييد فلسفه اسلامى و فلسفه جهانى نيست.

پاسخ: مطالعات عمومى براى همه اصحاب ذوق ضرورى است تا با مبانى كلى علوم و فنون آشنا شوند اما براى رسيدن به كمال، ضرورتى بر كسب همه دانايى ها نيست و اگر شخص در يك رشته به نقطه بلندى رسيد از نقطه هاى بلند ديگر نيز به اجمال آگاه مى شود.