در صحبت بزرگان/حافظ
ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن
پیران سخن ز تجربه گویند، گفتمت
هان ای پسرکه پیر شوی پند گوش کن
در راه عشق وسوسه ی اهرمن بسیست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن
تسبیح و خرقه لذت مستی نبخشدت
همت درین عمل طلب از میفروش کن
بر هوشمند، سلسله ننهاد دست عشق
خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن
برگ و نوا تبه شد و ساز طرب نماند
ای چنگ ناله برکش و ای دف خروش کن
با دوستان مضایقه در عمر و مال نیست
صد جان فدای یار نصیحت نیوش کن
ساقی! که جامت از می صافی تهی مباد
چشم عنایتی بمن درد نوش کن
سرمست در قبای زر افشان چو بگذری
یک بوسه نذر حافظ پشمینه پوش کن
مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق
گرت مدام میسر شود زهی توفیق
جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچ است
هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق
کجاست اهل دلی تا کند دلالت خیر
که ما بدوست نبردیم ره بهیچ طریق
بمامنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت
که در کمینگه عمرند قاطعان طریق
بیا که توبه زلعل نگار و خنده ی جام
تصوریست که عقلش نمیکند تصدیق
اگرچه موی میانت بچون منی نرسد
خوشست خاطرم از فکر این خیال دقیق
حلاوتی که ترا در چه زنخدان است
بکنه آن نرسد صد هزار فکر عمیق
اگر برنگ عقیق است اشک من چه عجب
که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق
بخنده گفت که حافظ ، غلام طبع توام
ببین که تا بچه حدم همی کند تحمیق
ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس
منزل سلمی ، که بادش هر دم از ما صد سلام
پر صدای ساربانان بینی و بانگ جرس
محمل جانان ببوس آنگه بزاری عرضه دار
کز فراقت سوختم ای مهربان فریادرس
من که قول ناصحان را خواندمی بانگ رباب
گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس
عشرت شبگیر کن می نوش کاندر راه عشق
شبروان را آشناییهاست با میر عسس
عشقبازی کار بازی نیست ای دل سربباز
زانکه گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس
دل برغبت می سپارد جان بچشم مست یار
گر چه هشیاران ندادند اختیار خود بکس
طوطیان در شکرستان کامرانی میکنند
وزتحسر دست بر سر میزند مسکین مگس
نام حافظ گر بر آید بر زبان کلک دوست
از جناب حضرت شاهم بس است این ملتمس
روضه خلد برين خلوت درويشان است
مايه محتشمي خدمت درويشان است
گنج عزلت كه طلسمات عجايب دارد
فتح آن ، در نظر رحمت درويشان است
قصر فردوس كه رضوانش بدرباني رفت
منظري از چمن نزهت درويشان است
آنچه زر ميشود از پرتو آن ، قلب سياه
كيمياييست كه در صحبت درويشان است
آنكه پيشش بنهد تاج تكبر ، خورشيد
كبرياييست كه در حشمت درويشان است
دولتي را كه نباشد غم از آسيب زوال
بي تكلف بشنو ، دولت درويشان است
خسروان قبله ي حاجات جهانند ، ولي
سببش بندگي حضرت درويشان است
روي مقصود كه شاهان بدعا مي طلبند
مظهرش آينه ي طلعت درويشان است
از كران تا بكران لشگر ظلمست ، ولي
از ازل تا بابد فرصت درويشان است
اي توانگر مفروش اينهمه نخوت كه ترا
سرو زر در كنف همت درويشان است
اي دل اينجا بادب باش، كه سلطاني عشق
موجبش بندگي حضرت درويشان است
گنج قارون كه فرو ميشود ، از قهر هنوز
خوانده باشي كه هم از غيرت درويشان است
حافظ ار آب حيات ازلي ميخواهي
منبعش خاك در خلوت درويشان است
من غلام نظر آصف عهدم ، كو را
صورت خواجگي و سيرت درويشان است
المنه لله كه در ميكده بازست
زآنرو كه مرا بر در او روي نيازست
خمها همه در جوش و خروشند زمستي
وان مي كه در آنجاست حقيقت نه مجازست
رازي كه بر غير نگفتيم و نگوييم
با دوست بگوييم كه او محرم رازست
ازوي همه مستي و غرورست و تكبر
وزما همه بيچارگي و عجز و نيازست
شرح شكن زلف خم اندر خم جانان
كوته نتوان كرد كه اين قصه درازست
بار دل مجنون و خم طره ليلي
رخساره ي محمود و كف پاي ايازست
بردوخته ام ديده چو باز از همه عالم
تا ديده ي من بر رخ زيباي تو بازست
در كعبه ي كوي تو هر آنكس كه در آيد
از قبله ي ابروي تو در عين نمازست
اي مجلسيان سوز دل حافظ مسكين
از شمع بپرسيد كه در سوز و گدازست
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
بيخود از شعشعه ي پرتو ذاتم كردند
باده از جام تجلي صفاتم دادند
چه مبارك سحري بود و چه فرخنده شبي
آن شب قدر كه اين تازه، براتم دادند
من اگر كامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و اينها بزكاتم دادند
هاتف آنروز بمن مژده ي اين دولت داد
كه بر آن جور و جفا صبر و ثباتم دادند
بعد ازين روي من و آينه ي وصف جمال
كه در آنجا خبر از جلوه ي ذاتم دادند
اين همه شهد و شكر كز سخنم ميريزد
اجر صبريست كز آن شاخ نباتم دادند
كيميايي است عجب ، بندگي پير مغان
خاك او گشتم و چندين درجاتم دادند
همت حافظ و انفاس سحر خيزان بود
كه زبند غم ايام نجاتم دادند
