وقتي حاكم ظالم باشد بركت از همه چيز رخت بر مي بندد .چنانكه هيچ روغن در شير نماند، بايد شبان را از دشت بيرون كرد و شبان همان افراسياب است كه كيخسرو او را بيرون خواهد راند.

311

چراغ هدايتي هست اصحاب قدرت را كه بدانند وظيفه شان چون رسالت انبيا دعوت از تاريكي به نور است و دور كردن بدان از بدي و نشاندن خوبان بر كرسي كارها.

312

بيشتر شاعران آزرده اند از تير فلك و از بازي روزگار اما عموما به حكمت و معرفت خود را از دلتنگي مي رهانند.

313

اصول كلي جاودان خرد، ايمان به آفريدگار جهان و ايمان به جاودانگي روح است و آنگاه ايمان و عمل به خوبي و راستي و شرافت نفس و خدمت به خلق و امثال اين گونه فضيلت ها.

314

حديث آن سفلگان توانگر و تصوير شغالان بي هنر كه رنگ و جلايي يافته اند و كوس طاووسي مي زنند از نقطه هاي اوج شعر ناب در ادب جهان است.

315

سالك هنگامي كه به وادي توحيد مي رسد از درون نيز وحدت مي يابد و از تفرقه نفساني و آرزوهاي پراكنده به جمعيت خاطر مي رسد و همه كارهاي او نظام مي يابد و يك سو و يك جهت مي شود در رسيدن بدان واحد كه عين زيبايي و دانايي و نيكويي است و ايستگاه نهايي همه كارهاي او رسيدن بدين آرمان هاي سه گانه خواهد بود.

316

شب قدر شايد تمامي عمر و همه روزان و شبان عمر ما باشد كه بايد قدر همه رابدانيم و چون مولانا همه در هواي معشوقي و در پي آن آرمان و هدف بلندي سودا كنيم.

317

به روايت قرآن ، اسكندر چندان به جانب شرق سير كرد تا به محل طلوع خورشيد رسيد و آن رمزي است از اين حقيقت كه اگر آدمي رو به سوي زيبايي و دانايي و نيكويي كند و در اين راه ها گام بردارد به سرچشمه نور مي رسد و ديگر مشرق خود اوست و هركجا رود مشرق است.

318

زندگي را يك روياي تلخ و شيرين شمردن و مرگ را بيداري از آن دانستن است.

319

از ديرباز در ادب منظوم و منثور پارسي اشاراتي به دين عشق شده كه آن را تنها دين مقبول نزد خداوند دانسته اند.

320