به قلم حسین الهی قمشه ای
مینیاتور ایرانی از کتاب مرقع گلشن

برگرفته از کتاب " در صحبت حافظ "
به قلم حسین الهی قمشه ای

و صدایت را چنان لطیف و پر احساس کرده 
که وقتی می خوانی
دره و دشت از شور و شادی آکنده می شود؟
ای برّه کوچک، که آفریده است تو را؟
ای برّه کوچک، من خواهم گفت تو را.
من خواهم گفت تو را
نام او با تو یکی است،
چون او نیز خود را برّه خوانده است
و چون تو آرام و شکیباست
او همچنین بر نقش کودکی بر زمین پدیدار شد
من یک کودکم و تو یک بره
ما هر دو نام او داریم
ای برّه کوچک خدا سعادت بخشد تو را
خدا برکت دهد تو را
ویلیام بلیک
برگرفته از کتاب " در صحبت حافظ "
به قلم حسین الهی قمشه ای
نقاشی معصومیت اثر ویلیام-آدولف بوگرو 

بستری از علف های خودروی
و نگاهی به آسمان پُرستاره
و نان خشکی که در آب تازه کنم
این است زندگی دلخواه من تا پایان
ثروت را نمی جویم
و نه اُمید را
و نه عشق را
و نه دوستی که مرا بشناسد،
همین آسمان بالای سر
همین زمین زیر پای
مرا تا پایان بسنده است
بگذار مرگ هر زمان که خواهد فرا رسد
بگذار هر چه خواهد بر من بگذرد
همین دایره افق در پیش چشم
و همین خط راه در پیش پای
مرا تا پایان بسنده است
همچون غریبی خودرأی از کمینگاه هستی می گذرم
جای من جهان بی خرگاه
معشوق من همان راه
و همراه من همان برق
در چشم خطرهای ناگاه.
شعر از رابرت لویی استیونسن
ترجمه: حسین الهی قمشه ای
برگرفته از کتاب " ترانه های باباطاهر عریان "
تصحیح و پیشگفتار: حسین الهی قمشه ای

حافظ
غم و غصۀ عینی و حقیقی با پریشانی و آشفتگی ملازمه دارد. مادر در فراق فرزند خود یکی به سر می کوبد و یکی به پای و هیچ گاه ضربی چون 1 2 3 به خاطرش نمی آید.
ضرب چنان که اِمِرسُن اشاره کرد، نشان سازمان یافتگی و به سامان رسیدگی است و از روزگار قدیم، ضربْ درمانی یا به طور کلی موسیقی درمانی در میان ملل گوناگون رواج داشته است.
برگرفته از کتاب " گنجینۀ آشنا "
به قلم حسین الهی قمشه ای

آن کس را که تمامی جهان تملق گفتند
و مدح و ثنا کردند تو منفور داشتی
و از جهان بیرون انداختی.
همۀ بزرگیها، غرورها، ستمها و جاه طلبیها را یکجا گرد آوردی
و در خاک نهادی و دو کلمۀ " آرامگاه ابدی " را بر روی آن نقش کردی.
سر والتر راله
"The Glory of Death"
O eloquent, just, and mighty death!
whom none could advise,
thou hast persuaded;
what none hath dared thou hast done;
and whom all the world hath flattered,
thou only hast cast out of the world and despised:
thou hast drawn together all the far-stretched greatness,
all the pride, cruelty, and ambition of man,
and covered it all over with these two narrow words, Hic jacet.
Sir Walter Raleigh
برگرفته از کتاب " در قلمرو زرین "
ترجمه حسین الهی قمشه ای
تابلو " مرگ و خسیس " اثر Jan Provost

نشان آن است که پروردگارش او را یاد کرده است.
در مثنوی حکایت زاهدی را می خوانیم که
همه شب الله گفتی و لب به ذکر دوست شیرین کردی، تا شبی:
گفت شیطانش که ای الله گو
این همه الله را لبیک کو
چند اَلله می زنی با روی سخت
می نیاید یک جواب از پیش تخت
زاهد از ذکر باز می ماند و به خواب می رود.
در عالم رویا حضرت خضر را می بیند
که با وی می گوید چرا از ذکر فرو مانده ای؛
می گوید: لبیکم را هیچ پاسخی نمی آید.
و خضر از زبان خداوند با او می گوید:
نی تو را در ذکر، من آورده ام
نی که من مشغول ذکرت کرده ام
و سخن بابا طاهر نیز همین است
که وقتی آدمی به یاد پروردگار می افتد
نشان آن است که پروردگار او را یاد کرده
و به خود فرا خوانده است.
و البته ذکر خدا از بندگان و ذکر بندگان از خدا
در ادای کلماتی خلاصه نمی شود،
بلکه ذکر کار دل است که از آنجا به زبان نیز می رسد.
ذکر زبان، بردن نام معشوق است
و ذکر دست و پای و اعضای دیگر صرف آن اعضا
در مسیر زیبابی و دانایی و نیکویی است
که باز از نام های معشوق است:
خالی از ذکر تو عضوی؟ چه حکایت باشد
سر مویی به غلط در همه اندامم نیست
سعدی
برگرفته از کتاب "ترانه های بابا طاهر عریان"
تصحیح و پیشگفتار: حسین الهی قمشه ای