کودک بودن ایمان داشتن به ایمانها و باورهاست.
کودک بودن کوچک بودن است، چندان که پریان بتوانند در گوش زمزمه کنند.
کودک بودن آن است که از کدویی کالسکۀ زرین پدید آورند
و موشها را به اسبها
و پستی را به بلندی
و نیستی را به هستی بدل کنند.
کودک بودن زندگی کردن در پوست فندق
و خود را شهریار فضای بی پایان دانستن است.
کودک بودن یعنی جهانی را در دانه شن دیدن،
و بهشت را در گل وحشی مشاهده کردن،
بی نهایت را در کف دست نگه داشتن،
و ابدیت را در یک ساعت به زنجیر کشیدن.
فرانسیس تامپسن
Know you what it is to be a child?
It is to be something very different from the man of to-day.
It is to have a spirit yet streaming from the waters of baptism;
it is to believe in love,
to believe in loveliness, to believe in belief;
It is to be so little that the elves can reach to whisper in your ear;
It is to turn pumpkins into coaches, and mice into horses,
lowness into loftiness, and nothing into everything,
for each child has its fairy godmother in its own soul;
It is to live in a nutshell and to count yourself the king of infinite space; it is
To see a world in a grain of sand,
And a Heaven in a wild flower,
To hold infinity in the palm of your hand,
And Eternity in an hour.
Francis Thompson

برگرفته از کتاب " در قلمرو زرین "
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
نقاشی " دختر مزرعه "اثر Ludwig Knaus 

و اجاره تابستان عمري بسيار كوتاه دارد
وگاه باشد كه چشم آسمان داغ و سوزان مي شود
وچهره زرين خورشيد تيره و تاريك مي گردد
و هر زيبارويى روزي خورشيد زيباييش افول مي كند
و از بخت و اقبال نامساعد و فراز و نشيب طبيعت
از زيب وزيور مي افتد و عريان می ماند
اما تابستان جاودانه تو هرگز پژمرده نخواهد شد
و آن زيبايي كه از آن توست
هيچ گاه از كف نخواهد رفت
و مرگ هرگز لاف نخواهد زد
كه تو در سايه آن گام نهاده اي
هنگاميكه تو در اين اشعار جاودانه
همگام با قافله كائنات پيش مي روي
تا آن زمان که سينه ها نفس مي كشند و چشمها مي بينند
این اشعار زنده خواهند بود و تو را زندگي خواهند بخشيد. 
ویلیام شکسپير، غزل شماره 18 
" Eternal Beauty "
Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May
And summer’s lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines
And often is his gold complexion dimmed
And every fair from fair sometime declines
By chance, or nature’s changing course, untrimmed
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow’st
Nor shall death brag thou wand’rest in his shade
When in eternal lines to Time thou grow’st.
So long as men can breathe, or eyes can see
So long lives this, and this gives life to thee.
William Shakespeare, Sonnet 18
غزل از ویلیام شکسپیر
ترجمه حسین الهی قمشه ای
Louis Aston Knight نقاشی اثر
www.drelahighomshei.com

یا خوشۀ گندم،
یا هر گیاه که از زمین می روید:
در هر چیزی که بنگری، خداوند از لطایف، اسرار وکمالات بی پایان آن آگاه است،
بسی بیش از آنچه در خیال من میگنجد.
او میبیند که چگونه هر یک از این پدیده ها با فرشتگان و با انسان پیوند دارند؛
چگونه هر یک از عاشق کامل به سوی معشوق کامل در حرکت است؛
چگونه هر یک تمامی اسماء و اوصاف خداوند را در آینۀ خود نشان می دهد؛
چگونه هر یک با خوش ترین تدبیر به سوی بهترین مقصود هدایت می شود؛
و بدین خاطر است که هر چه آنها را دوست بداریم زیاد نیست.
 توماس تِراهِرن
" A Journey to the Perfect Beloved "
Suppose a river,
Or a drop of water,
An apple or a sand,
An ear of corn,
Or an herb,
God knoweth infinite exellencies in it more than we:
He seeth how it relateth to angels and men; 
 how it proceedeth from the most perfect Lover to the most perfectly Beloved; 
how it representeth all His attributes; 
how it conduceth in its place, by the best of means to the best of ends: 
and for this cause it cannot be beloved too much. 
 Thomas Traherne

برگرفته از کتاب  " در قلمرو زرین " 
ترجمه حسین الهی قمشه ای

 حافظ
حرفی به غلط رها نکردی
یک نکته در او خطا نکردی
در عالم آدم آفریدن
بهتر نتوان رقم کشیدن
 نظامی
مارتین لینگز (Martin Lings)، از شکسپیر شناسان بزرگ معاصر
در کتاب " شکسپیر در پرتو هنرعرفانی " 
پس از شرح و تفسیر ده نمایشنامۀ مهم شکسپیر گفته است: 
بدین سان می بینیم که شکسپیر بارها و بارها توفیق یافته است که
آنچه را عقل های وسوسه گر در آن حیران مانده اند تفسیر کند که به گفتۀ مولانا:
گر خِضِر در بحرْ کشتی را شکست
صد درستی در شکستِ خضرْ هست
آن گل سرخست تو خونش مخوان
 مست عقل است او تو مجنونش مخوان
□ جان میلتون در آغاز بهشت گمشده آنجا که از الهه گان نُهگانه
 برای الهام شعر مدد می جوید گوید:
ای الهۀ شعر و ای موزۀ آسمانی
آنچه را در من تاریک و مه آلود است
به نور معرفت خویش روشن گردان
آنچه را که در من دانی و فرو افتاده است تعالی بخش
تا من بتوانم در جان این سرود
مشیت ازلی پروردگار را به بیان آورم
 و کارهای خداوندی را توجیه کنم و در دل مردمان شیرین گردانم.
برگرفته از کتاب " گنجینه آشنا "
به قلم حسین الهی قمشه ای
تصویر: ماندالای شفابخش چینی متعلق به قرن 14 

او را در زر و سیم نخواهی یافت،
اگرچه نور او از هرچه شکوهمند و زیباست، می درخشد
چقدر او خوب و مهربان است
که زمین و آسمان را بر چهره افکنده
و خود را چون رازی، که به خاطر عشق پنهان می کنند،
در پرده داشته است.
اما من همچنان احساس می کنم که آغوش گرم او،
از جمله آفریدگان،
به هرجا و در هرچه به چشم و گوش می آید،
به روی من گشاده است،
چنان که گویی مادر مهربانم
نیمه شب لبهایش را بر پلکهای بسته چشم من می نهد،
مرا نیمه بیدار می کند و می گوید
نازنین،
حدس بزن چه کسی تو را در تاریکی بوسیده است.
الیزابت بَرِت براونینگ
A Child’s Thought on God
They say that God lives very high;
But if you look above the pines
You cannot see our God; and why?
And if you dig down in the mines,
You never see him in the gold,
Though from Him all that's glory shines.
God is so good, He wears a fold
Of heaven and earth across His face,
Like secrets kept for love untold.
But still I feel that His embrace
Slides down by thrills through all things made,
Through sight and sound of every place;
As if my tender mother laid
On my shut lips her kisses' pressure,
Half waking me at night, and said,
"Who kissed you through the dark, dear guesser?"
Elizabeth Barrett Browning
برگرفته از کتاب " در قلمرو زرین"
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
تصویر الیزابت بَرِت براونینگ

زاهدِ خودپسند و راهبِ خلوت نشین با شتاب به سوی من آمدند
و خرقۀ زهد ریایی و زنّارِ خودنمایی را که متاع دکانشان بود در محراب شعر من درباختند
در حالی که من هنوز چون غنچه به شکوفایی نرسیده ام
و اگر شعر بی مثال و سخن بدیع الجمال خود را چون یوسف از پرده بیرون آورم
آوازۀ شعرم چون شیپور قیامت به گوش همگان خواهد رسید
و هرکه را از ذوق و فرزانگی بهره ای باشد مفتون و مسحور شعر من خواهد کرد
زیرا در صناعت شاعری شکیب از جادوگران برده ام
و سحر و شعبدۀ شعر من چون افسون زهره
حتی فرشتگانی چون هاروت و ماروت را از راه به در می برد
و اگر هاروت و ماروت به افسون زهره در چاه بابل گرفتار آمدند
بابل من همین شهر گنجه است که مدعیان سحر سخن را رسوا می کند
و زهرۀ ملائک فریبِ من همان طبع و ذوق شاعری من است که
چه بسیار ستارگان درخشان در آسمان شعر برافروخته است.

 خودستایی از هیچکس پسندیده نیست
مگر در شعر که از دیرباز در ادبیات جهان،
به مصداق" یجوز للشاعر ما لایجوز لغیره "
یعنی شاعر را رواست آنچه به دیگران روا نیست،
چنانکه حافظ گفت:
شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد
دفتر نسرین وگل را زینت اوراق بود
و شکسپیر خطاب به محبوب خود گفته است
که اگر داس زمان همه زیبایی ها را درو کند
شمایل زیبای تو در شعر من تا ابد تازه و باطراوت خواهد ماند.
در قطعه فوق که متن اصلی آن در دیباچه مخزن الاسرار آمده است
نظامی حماسه شاعری خود را می خواند چنانکه
هیچ شاعر دیگری بدین اقتدار و زیبایی نخوانده است.

برگرفته از کتاب " گنجینه آشنا "
ترجمان منثور از متن منظوم مخزن الاسرار
به قلم حسین الهی قمشه ای

و حرمت مى نهادند حضور آن حيوان معصوم را
كه شير او ايشان را خوشترين شراب است
و به پاى همت او زمينشان شخم مى خورد
و به نيروى او ارابه هايشان در حركت مى آيد
و بارهايشان به منزل مى رسد.
و صداى بم و پرهيبتش
از هر صداى باس و باريتون 
كه آدميان بدان فخر مى كنند برتر است.
و هنگامى كه صدايش در مزرعه مى پيچد 
همه روستاييان از روح زندگى سرشار مى شوند.
و همه گناهان كرده و ناكرده شان
در پاكى و زلالى آن بانگ غريب محو مى شود
و هنگامى كه در مزرعه نشسته است و نشخوار مى كند
هنرمندان پيكر تراش از شرمِ پيكر خوش آهنگش
تيشه هنر به كنجى مى افكنند
و به ستايش اندام دلپذيرش مى نشينند
آرى هندوان و هنديان هيچگاه گاوپرستى نمى كردند
بلكه اين محمودها و مسعودها 
و جاه طلبان و زرپرستان تاريخ بودند كه
گوساله سامرى را مى پرستيدند
و جان و مال آدميان را
در پاى آن گوساله قربانى مى كردند.
بت پرستى همان خودپرستى است
و خودپرستى است كه كبر و غرور مى آورد
و حسد را برمى انگيزد
تا آن را كه والاتر و زيباتر است و داناتر است
از ميدان بدر كند.
خودپرستى است كه حرص مى زند
تا بيشتر و بيشتر آنچه را كه هيچ مصرفى ندارد
 به چنگ آورد.
وسواس خودپرستى است كه مقام و منصب مى جويد 
و خودپرستى است كه از بيمارى مهلك فرعونيت رنج مى برد
و چون افتخار بندگى ندارد دعوى خدايى مى كند
و دردى بر دلش هست 
كه جز به كرنش و احترام دروغين مردمان فرومايه ساكن نمى شود.
و يكسر مى رود تا در رود نيل زمان غرق شود.
اينهاست حقيقت بت پرستى
در حالى كه ما به گفته پروين اعتصامى: 
بت ساختيم در دل و خنديديم
بر كيش بد برهمن و بودا را

نوشته حسین الهی قمشه ای
www.drelahighomshei.com