كه از آيينه وجود تو بر مردمان تابيده است
پس شايسته است كه خود را مديون و مرهون الطاف الهى دانى
و شكر و سپاس گويى
كه تو را واسطه در فيض کردند
و كليد گنج رحمت بخشیدند
نه آنكه چون طاووس مفتون جمال خويش گردى
و گرد و خاكِ غرور و خودپسندى
بر سر اين و آن ريزى:
باده در ده چند از اين باد غرور
خاك بر سر نفس بد فرجام را
حافظ
نوشته حسين الهى قمشه اى
www.drelahighomshei.com

 در تالار عظیمی در لامکان گرد آورد و اطوار حسن و جمال خود را بر ایشان عرضه کرد آنگاه پرسید " آیا من پروردگار شما نیستم؟ "
همه یک زبان گفتند آری آری، بلی بلی چنین است. 
و با این بلی پیوند پروردگاری و بندگی انسان در محراب زیبایی و خوبی بسته شد. 
تموّجات این بلی است که 
هر روز صد هزاران هزار " بلا " در جهان می آفریند. زیرا صاحبان حسن از مشتاقان جمال، که همۀ مردمانند،
 می پرسند که آیا شما ما را دوست می دارید و به همسری و صمیمیت و هم زیستی می پذیرید و صد هزاران فریاد بر می آید که بلی بلی...
 برگرفته از کتاب " در صحبت حافظ "
به قلم حسین الهی قمشه ای
نقاشی اثر ژوزفین وال 

صاحب آن میخانه همین عبارتِ " بدترین میخانه "
را اهرمِ تبلیغاتی خود کرد
و تابلوی بزرگی بر بالای میخانه برافراشت
که روی آن نوشته بود:
" ما بدترین میخانۀ شهریم "
و نام آن روزنامۀ معتبر را نیز یاد کرده بود.
اینک ما، در پایان این دفترِ مستی و باده پرستی،
همۀ انتسابات کفرآمیز چون مصاحبت اُم الخبائث
و معاشقت با دختر هرجاییِ تاک را به جان می خریم
و اعلام می کنیم که " ما بدترین میخانۀ روزگاریم ". از ما حذر کنید
و از پیچ پیچ راهِ این میخانه عنان بگردانید
" چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد ".
ما این میخانۀ عشق را بی هراس از شمشیرِ دمشق
به خاطرِ رندانی که آماده اند تا در هوای مغبچگانِ باده فروش
و لعبتانِ بازیگوشی چون حافظ و سعدی و مولانا
خاکِ درِ میخانه را بروبند، دایر کردیم
تا آن رندان که همۀ مردمِ خوش طبع پارسی گو
و همۀ صاحبدلانِ جهانند بگویند:
المنَّة لِلَّه که درِ میکده باز است
زآن رو که مرا بر درِ او رویِ نیاز است
خُم ها همه در جوش و خروشند ز مستی
وآن می که در آن جاست " حقیقت " نه مَجاز است.
برگرفته از کتاب " در صحبت حافظ "
به قلم حسین الهی قمشه ای
تصویر: قالیچه با آخرین غزل دیوان حافظ

دلبران بر بیدلان فتنه به جان
جمله معشوقان شکارِ عاشقان
خود نیز از محبوبان حضرت حق و از مستوران خیمۀ عزّتِ اوست
که چون سخنش در آن درگاهْ مُهرِ قبول یافت
مقبولِ طبع مردم صاحب نظر گردید
و مِهرش در دل عارف و عامی بنشست:
دلنشین شد سخنم تا تو قبولش کردی
آری آری سخنِ عشق نشانی دارد
حافظ
سرِّ محبوبیت حافظ و سعدی و مولانا و همۀ شاعران و هنرمندانی که
به جاذبۀ حسن و کرشمۀ دلبری مُلکِ دل ها را تصرف کرده اند
همین است که از نقش و نغمۀ ایشان
بوی خوش آشنایی و رایحۀ امن و سلام به مشام می رسد
و چون عطار آفاق جهان را به بوی آن یار که،
پنهان و آشکار، محبوب جمله آدمیان است،
عطرآگین کرده اند:
کردی ای عطار بر عالم نثار
نافۀ مُشک هر زمانی صد هزار
از تو پُر عطر است آفاقِ جهان
وز تو در شورند عُشاقِ جهان
عطار
شمس تا مُلکِ ولایت به تصرف آورد
سخنش در همه آفاق روان می بینم
هرکجا بوی خدا می آید
خلق بین بی سر و پا می آید
مولانا
برگرفته از پیشگفتار کتاب " در صحبت حافظ "
به قلم حسین الهی قمشه ای

احساس می کنم آنتونی مرا فرا می خواند.
می بینمش که از خاک برخاسته تا مرا تماشا کند،
می شنوم که بر بخت و اقبال قیصر طعنه می زند، 
بختی که خدایان به آدمیان می دهند تا آدمیان خشمهای متعاقبشان را توجیه کنند.
من به سوی تو می آیم ای شوی من،
تا شجاعتم شایستگی مرا برای عنوان همسری تو احراز کند.
ویلیام شکسپیر، آنتونی و کلئوپاترا
" Sense of Immortality "
Cleo: Give me my robe, Put on my crown; I have
Immortal longings in me. Now no more
The juice of Egypt’s grape shall moist this lip:
Yare, yare, good Iras; quick. Methinks I hear
Antony call; I see him rouse himself
To praise my noble act. I hear him mock
The luck of Caesar, which the gods give men
To excuse their after wrath: Husband, I come:
Now to that name my courage prove my title!
Shakespeare, Antony and Cleopatra
برگرفته از کتاب " در قلمرو زرین " 
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
نقاشی " بزم کلئوپاترا " اثر جیوانی نقاش ایتالیایی قرن هجده

و دیوارهای برون را به رنگ های نشاط انگیز و تجمّلاتِ گران بها آراسته ای ؟
حیف است چنان خراجی هنگفت
بر چنین اجاره ای کوتاه، که از خانۀ تن کرده ای.
آیا این تن را طعمۀ مار و مور نمی بینی
که هر چه بر آن بیفزایی، بر میراث موران خواهد افزود؟
اگر پایان قصه ی تن چنین است
ای روح من
تو بر زیانِ تن زیست کن
بگذار تا او بکاهد و از این کاستن بر گنج درون تو بیفزاید،
این ساعات گذران را
که بر دریای سرمد کفی بیش نیست، بفروش
و بدین بهای اندک، اقلیم ابد را به مـُلک خویش در آور.
از درون سیر و برخوردار شو،
و بیش از این دیوار بیرون را به زیب و فر میارای.
و بدین سان مرگ آدمی خوار را خوراک خود کن؛
که چون مرگ را در کام فرو بری،
دیگر هراس نیستی و بیم فنا نخواهد بود
ویلیام شکسپیر
" Poor Soul "
Poor soul, the centre of my sinful earth,
My sinful earth these rebel powers that thee array?
Why dost thou pine within, and suffer dearth,
Painting thy outward walls so costly gay?
Why so large cost, having so short a lease,
Dost thou upon thy fading mansion spend?
Shall worms, inheritors of this excess,
Eat up thy charge? Is this thy body's end?
Then, soul, live thou upon thy servant's loss,
And let that pine to aggravate thy store;
Buy terms divine in selling hours of dross;
Within be fed, without be rich no more:
So shalt thou feed on Death, that feeds on men,
And, Death once dead, there's no more dying then.
William Shakespeare
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
برگرفته از کتاب " در قلمرو زرین "

من پیش رفتم
پیر مرا گفت: دوش در خواب شدم
جایی عجب دیدم، چنان که شرح آن نمی توانم کرد
و در آن میان شخصی دیدم که هرگز به حسن او ندیده ام و نشنیده
چون در او نگاه کردم، از غایت جمال مدهوش شدم
فریاد از نهاد من برآمد
گفتم مبادا که ناگاه برود و من در حسرت او بمانم
بجستم و هر دو گوش او محکم بگرفتم و در آویختم
چون بیدار شدم هر دو گوش خود را در دست خود دیدم
پس از آن گفتم: آه، من هذا، هذا حجابی!
و اشارت به بدن خود می کرد و می گریست.
شهاب الدين يحيي سهروردی، مجموعه آثار پارسی
□ این داستان شگفت اگرچه به نثر ساده پارسی آمده است اما شعری است غنایی
که تموجات آن را در اشعار غنایی ادب پارسی بسیار می توان یافت:
بوسه بده خویش را ای صنم سیم تن
ای به ختا تو مجو خویشتن اندر ختن
گر ببر اندر کشی سیمبری چون تو کو
بوسۀ جان بایدت، بر دهن خویش زن
مولانا
□ نه ملک راست مسلم نه فلک را حاصل
آنچه در سرّ سویدای بنی آدم از اوست
سالها از پی مقصود به جان گردیدیم
یار در خانه و ما گرد جهان گردیدیم
سعدی
□ سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد
جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
حافظ
برگرفته از کتاب " متون عرفانی به زبان فارسی "
تألیف حسین الهی قمشه ای
نقاشی اثر  Josephine Wall