گزیده ها
«شاعر و انسان کامل»

«شاعر و انسان کامل»

در ژرفای دلِ ما تصویری از صورت انسان کامل نقش کرده اند و اگر گویند این چگونه تصویری است که ما را از آن هیچ خبری نیست پاسخ این است که ما را از آن خبرها و نشان هاست و اگر ما را هیچ شناختی از او نبود هر مدعیِ بی هنری را به کمال می پذیرفتیم.
این نقش درونی چراغ راهنمای ماست که می تواند ما را با شیوۀ خطا و آزمون آهسته آهسته بدان مقام راهبر شود الّا آنکه شاعران این تصویر درونی را پررنگ تر می کنند و هردم نشان های بیشتری برای شناخت مدعی از مخلص به دست می دهند تا چون مولانا سالکان تشنه لب را از این بادیۀ غول پرور به آب خضر که در دل های همگان چشمه ای از آن جاری است برسانند:

تشنگان رهِ خونخوارۀ این بادیه را 
«تو ای نزدیک ناپیدا»

«تو ای نزدیک ناپیدا»

مطرب آغازید بیتی خوابناک
که اَنِلنِی الکأسَ یا من لا أراک
اَ نتَ وَجْهی، لا عَجَب اَنْ لا اراه
غایةُ القُربِ حِجابُ الاِشتباه
مقدمه ای بر شرح دعای کمیل

مقدمه ای بر شرح دعای کمیل

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافتbr /> عمری ست که عمرم همه در کار دعا رفت 
حافظ 
دعای کمیل یک نالۀ عاشقانه است که: 
ای محبوب عالمیان، ای منتهای آمال عارفان، ای حبیب دلهای صادقان، آخر تو کجایی؟ 
دعوت دوست

دعوت دوست

محیی الدین ابن عربی در کتاب تجلیات نامه ای آورده که در آن پروردگار عالمیان با همۀ آدمیان از عشق ژرف و جاودانۀ خود سخن می گوید. ترجمۀ فارسی بخشی از این نامه را در اینجا آورده ایم:
ای محبوب 
تو با من در عشق مصافِ انصاف نتوانی داد 
زیرا اگر تو قدمی به من نزدیک شوی