گزیده ها
«عشق و هوس»
چارده ساله بتی بر لبِ بامچون مَهِ چارده در حُسن تمام
بر سرِ سرو، کله گوشه شکست
بر گُل از سنبلِ تر سلسله بست
داد هنگامۀ معشوقی ساز
شیوۀ جلوه گری کرد آغاز
او فروزان چو مه و کرده هجوم
بر درو بامَش اسیران چون نجوم
زان میان پشت خمی همچو هلال
دامن از خون چو شفق مالامال
کرد در قبلۀ او رویِ امید
ساخت فرشِ قدمش مویِ سفید
گوهر اشک به مژگان می سُفت
وز دو دیدۀ گهر افشان می گفت:
کای پری، با همه فرزانگی ام
نام رفت از تو به دیوانگی ام
نظرِ لطف به حالم بگشای
زنگِ اندوه ز جانم بزدای
نوجوان حال کهن پیر چو دید
بوی صدق از نفَسِ او نشنید
گفت کای پیرِ پراکنده نظر
رو بگردان به قفا بازنگر
که در آن منظره گل رُخساری است
که جهان از رخِ او گلزاری است
او چو خورشیدِ فلک، من ماهم
من کمین بندۀ او، او شاهم
عشقبازان چو جمالش نگرند
من که باشم که مرا نام برند؟
پیر بیچاره چو آن سو نگریست
تا ببیند که در آن منظره کیست
زد جوان دست و فکند از بامش
داد چون سایه به خاک آرامش
کان که با ما رهِ سودا سپرد
نیست لایق که دگر جا نگرد
هست آیینِ دوبینی ز هوس
قبلۀ عشق، یکی باشد و بس
جامی
مولانا عبد الرحمان جامی که
او را خاتم الشّعرا خوانده اند
در شمار میزبانان با کرامت ماست
و ما در گوشه کنار این باغ ها و ایوان ها
و کاخ ها و کوشک های خیال انگیز شعر
با او دیدار خواهیم کرد.
شاعری که هفت اورنگ پادشاهی
در هشت بهشت سخن آفرید
و در حالی که از هفت گنبد بهرام گور
و هفت عروسِ هفت اقلیمش هیچ نشانی
بر شن زار زمان بر جای نمانده است،
جامی همچنان بر هر هفت اورنگ خویش
در آن ِ واحد تکیه زده و شاداب و شوخ طبع
و شورآفرین با ما سخن می گوید.
جامی را بعضی منتقدان نظامیِ دیگر گفته اند
اما خود او با کمال فروتنی مثنوی های نظامی را
زر ناب و آن ِ امیر خسرو را نقرۀ سیماب گون
و آنِ خویش را مس بی بها خوانده است
و توان گفت گنجینه سازی های او
به تقلید نظامی بهانه ای بوده است
برای عشقبازی با اشعار نظامی
و تتّبع در سبک سخن او
و سیر در باغ های معانی او
با این همه جامی
در شور همین عشقبازی های خود با نظامی
لعبت های یوسف جمالی از شعر آفریده است که:
گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی
روا بوَد که ملامت کنی زلیخا را
سعدی
برگرفته از کتاب "گنجینه آشنا"
به قلم حسین الهی قمشه ای
شیوۀ جلوه گری کرد آغاز
او فروزان چو مه و کرده هجوم
بر درو بامَش اسیران چون نجوم
زان میان پشت خمی همچو هلال
دامن از خون چو شفق مالامال
کرد در قبلۀ او رویِ امید
ساخت فرشِ قدمش مویِ سفید
گوهر اشک به مژگان می سُفت
وز دو دیدۀ گهر افشان می گفت:
کای پری، با همه فرزانگی ام
نام رفت از تو به دیوانگی ام
نظرِ لطف به حالم بگشای
زنگِ اندوه ز جانم بزدای
نوجوان حال کهن پیر چو دید
بوی صدق از نفَسِ او نشنید
گفت کای پیرِ پراکنده نظر
رو بگردان به قفا بازنگر
که در آن منظره گل رُخساری است
که جهان از رخِ او گلزاری است
او چو خورشیدِ فلک، من ماهم
من کمین بندۀ او، او شاهم
عشقبازان چو جمالش نگرند
من که باشم که مرا نام برند؟
پیر بیچاره چو آن سو نگریست
تا ببیند که در آن منظره کیست
زد جوان دست و فکند از بامش
داد چون سایه به خاک آرامش
کان که با ما رهِ سودا سپرد
نیست لایق که دگر جا نگرد
هست آیینِ دوبینی ز هوس
قبلۀ عشق، یکی باشد و بس
جامی
مولانا عبد الرحمان جامی که
او را خاتم الشّعرا خوانده اند
در شمار میزبانان با کرامت ماست
و ما در گوشه کنار این باغ ها و ایوان ها
و کاخ ها و کوشک های خیال انگیز شعر
با او دیدار خواهیم کرد.
شاعری که هفت اورنگ پادشاهی
در هشت بهشت سخن آفرید
و در حالی که از هفت گنبد بهرام گور
و هفت عروسِ هفت اقلیمش هیچ نشانی
بر شن زار زمان بر جای نمانده است،
جامی همچنان بر هر هفت اورنگ خویش
در آن ِ واحد تکیه زده و شاداب و شوخ طبع
و شورآفرین با ما سخن می گوید.
جامی را بعضی منتقدان نظامیِ دیگر گفته اند
اما خود او با کمال فروتنی مثنوی های نظامی را
زر ناب و آن ِ امیر خسرو را نقرۀ سیماب گون
و آنِ خویش را مس بی بها خوانده است
و توان گفت گنجینه سازی های او
به تقلید نظامی بهانه ای بوده است
برای عشقبازی با اشعار نظامی
و تتّبع در سبک سخن او
و سیر در باغ های معانی او
با این همه جامی
در شور همین عشقبازی های خود با نظامی
لعبت های یوسف جمالی از شعر آفریده است که:
گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی
روا بوَد که ملامت کنی زلیخا را
سعدی
برگرفته از کتاب "گنجینه آشنا"
به قلم حسین الهی قمشه ای
«شرابهای آسمانی و باده های شیطانی»
المنته لله که در میکده باز استزان رو که مرا بر در او روی نیاز است
خمها همه در جوش و خروشند ز مستی
وآن می که در آنجاست حقیقت نه مجاز است
حافظ
در میخانه های زنجیره ای جهان غیر از شراب انگوری
باده های بسیار است، از قدسی و شیطانی
که در گیرایی و تاثیر هزار بار از باده تاک
قوی تر و سنگین تر است:
یکی باده نور که خورشید در ساغر زمین می ریزد
و شمس تبریزی در جام هستی مولانا ریخت
و خیام در جام رباعیات جاودانه خویش
و یکی شراب جاه و غرور و حرص وحسد
که شیطان، گاه کاسه های سر زورمداران و زرپرستان را
از آن لبریز می کند،
و گاه در کام زاهد خودبین و صوفی خرقه بازِ عرفان فروش
و محتسب ریاکار می ریزد
که از مستی قهار آن اشک چشم یتیم و فقیر را شهد و شکر می بیند
و عذاب آتش را شربت عذب و گوارا می پندارد.
و دیگر شراب حکمت که حافظان جهان نقش جهالت را بدان می شویند،
و شراب زیبایی که از فرّ و شکوه آن دست ها را به جای ترنج می برند،
و شراب دانایی که ارشمیدس را برهنه از حمّام به کوچه و بازار می فرستد،
و شراب یقین ریاضی که راسل در نوجوانی از خمخانۀ اقلیدس نوش کرد
و هفته ها سر از پا نمی شناخت
و به تعبیر خود او در خیابان های لندن
چون مست افتان و خیزان می رفت
و به زبان ِ حال می گفت:
من همی خواهم که همچون یاسمین
کج شوم گاهی چنان گاهی چنین
مثنوی
و شراب سخن، که سعدی گفت:
من از شراب این سخن مست و فُضلۀ قدح در دست
که رونده ای بر کنار مجلس گذر کرد
و دورِ آخر در وی اثر...
سعدی
و امیر خسرو دهلوی ساغر خود را
از همین شراب شیخ شیراز پُر کرد و گفت:
خسروِ سرمست اندر ساغرِ معنی بریخت
باده از خمخانۀ شیخی که در شیراز بود
و بالاتر از همه شراب دیدار
که آن را در پیالۀ چشم می ریزند:
شرابی خور که جامش روی یار است
پیاله چشم مست باده خوار است
شرابی خور ز جامِ وجهِ باقی
"سَقاهُم ربُّهم "اوراست ساقی
شبستری
قدح چون دور من افتد به هُشیارانِ مجلس ده
مرا بگذار تا حیران بمانم چشم بر ساقی
سعدی
هرچه کوته نظرانند بر ایشان پیمای
که حریفان ز مُل و من زِ تأمّل مستم
سعدی
برگرفته از کتاب "گنجینه آشنا "
به قلم حسین الهی قمشه ای
مينياتور اثر سلطان محمد
در میخانه های زنجیره ای جهان غیر از شراب انگوری
باده های بسیار است، از قدسی و شیطانی
که در گیرایی و تاثیر هزار بار از باده تاک
قوی تر و سنگین تر است:
یکی باده نور که خورشید در ساغر زمین می ریزد
و شمس تبریزی در جام هستی مولانا ریخت
و خیام در جام رباعیات جاودانه خویش
و یکی شراب جاه و غرور و حرص وحسد
که شیطان، گاه کاسه های سر زورمداران و زرپرستان را
از آن لبریز می کند،
و گاه در کام زاهد خودبین و صوفی خرقه بازِ عرفان فروش
و محتسب ریاکار می ریزد
که از مستی قهار آن اشک چشم یتیم و فقیر را شهد و شکر می بیند
و عذاب آتش را شربت عذب و گوارا می پندارد.
و دیگر شراب حکمت که حافظان جهان نقش جهالت را بدان می شویند،
و شراب زیبایی که از فرّ و شکوه آن دست ها را به جای ترنج می برند،
و شراب دانایی که ارشمیدس را برهنه از حمّام به کوچه و بازار می فرستد،
و شراب یقین ریاضی که راسل در نوجوانی از خمخانۀ اقلیدس نوش کرد
و هفته ها سر از پا نمی شناخت
و به تعبیر خود او در خیابان های لندن
چون مست افتان و خیزان می رفت
و به زبان ِ حال می گفت:
من همی خواهم که همچون یاسمین
کج شوم گاهی چنان گاهی چنین
مثنوی
و شراب سخن، که سعدی گفت:
من از شراب این سخن مست و فُضلۀ قدح در دست
که رونده ای بر کنار مجلس گذر کرد
و دورِ آخر در وی اثر...
سعدی
و امیر خسرو دهلوی ساغر خود را
از همین شراب شیخ شیراز پُر کرد و گفت:
خسروِ سرمست اندر ساغرِ معنی بریخت
باده از خمخانۀ شیخی که در شیراز بود
و بالاتر از همه شراب دیدار
که آن را در پیالۀ چشم می ریزند:
شرابی خور که جامش روی یار است
پیاله چشم مست باده خوار است
شرابی خور ز جامِ وجهِ باقی
"سَقاهُم ربُّهم "اوراست ساقی
شبستری
قدح چون دور من افتد به هُشیارانِ مجلس ده
مرا بگذار تا حیران بمانم چشم بر ساقی
سعدی
هرچه کوته نظرانند بر ایشان پیمای
که حریفان ز مُل و من زِ تأمّل مستم
سعدی
برگرفته از کتاب "گنجینه آشنا "
به قلم حسین الهی قمشه ای
مينياتور اثر سلطان محمد
«راه تو»
آن کس که بهشت را می جوید تا روحِ خویش را رهایی بخشدشاید که چند گاهی در راه استوار مانَد، اما به مقصد نخواهد رسید،
اما آن کس که "عاشق" است، شاید که از راه دور افتد،
اما همان نیّتِ پاکِ عشق، او را به حلقه ی قدیسان
و پاکان خواهد رساند.
هنری ون دایک
"The Way"
Who seeks for heaven alone to save his soul,
May keep the path, but will not reach the goal;
While he who walks in love may wander far,
Yet God will bring him where the blessed are.
Henry van Dyke
برگرفته از کتاب "آن خردمند دیگر"
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
هنری ون دایک
"The Way"
Who seeks for heaven alone to save his soul,
May keep the path, but will not reach the goal;
While he who walks in love may wander far,
Yet God will bring him where the blessed are.
Henry van Dyke
برگرفته از کتاب "آن خردمند دیگر"
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
«دلقکی شگفت»
دلقکی دیدم در میانۀ جنگل،دلقکی شگفت
با جامۀ رنگارنگِ دلقکان سبکسر؛
دنیایی از فلاکت و مسکنت.
آری، به همان روشنی که من به غذا زنده ام.
دلقکی دیدم که در آفتاب خفته بود.
و الهۀ بخت را با کلماتی خوب، بد می گفت
آری با کلماتی آراسته و پیراسته،
و با این وجود دلقک نادانی بیش نبود.
گفتم: "صبح به خیر ای دلقک بی خرد."
گفت: "اگر خرد در سر داری مرا بی خرد مخوان
و تا آن زمان که خداوند بخت و طالع مرا روشن گرداند
بر من قضاوت مکن."
آنگاه از کیسۀ خود ساعتی آفتابی بیرون آورد و در آفتاب نهاد
و با چشمهای بی نور خود در آن نگریست
و در کمال خردمندی گفت:
اکنون ساعت ده است."
بنگر که جهان چگونه پیوسته در جنبش و دگرگونی است؛
همین یک ساعت پیش ساعت نُه بود
و پس از گذشت یک ساعتِ دیگر،
ساعت یازده خواهد شد،
و بدین سان ما ساعت به ساعت می روییم و می روییم
و ساعت به ساعت می پوسیم و می پوسیم
و در این کون و فساد داستانی عبرت انگیز نهفته است."
وقتی شنیدم دلقک را که چه لطیفه حکمتی از ساعت بدر آورد
سینه ام همچون خروس از آواز پر شد. خروشی برآوردم
که این دلقکان نادان را چه اندیشه های ژرف در سر است
و مرا از ساعت آفتابی او خنده ای بی اختیار و بی وقفه
اما عمیق و پر مغز درگرفت
و با خود گفتم:
آه، چه دلقک شریفی، چه دلقک شایسته ای
براستی که این دلق رنگارنگ دلقکان بهترین جامه هاست.
ویلیام شکسپیر
A Wise Fool
A fool, a fool! I met a fool i' the forest,
A motley fool; a miserable world!
As I do live by food, I met a fool
Who laid him down and bask'd him in the sun,
And rail'd on Lady Fortune in good terms,
In good set terms and yet a motley fool.
'Good morrow, fool,' quoth I. 'No, sir,' quoth he,
'Call me not fool till heaven hath sent me fortune:'
And then he drew a dial from his poke,
And, looking on it with lack-lustre eye,
Says very wisely, 'It is ten o'clock:
Thus we may see,' quoth he, 'how the world wags:
'Tis but an hour ago since it was nine,
And after one hour more 'twill be eleven;
And so, from hour to hour, we ripe and ripe,
And then, from hour to hour, we rot and rot;
And thereby hangs a tale.' When I did hear
The motley fool thus moral on the time,
My lungs began to crow like chanticleer,
That fools should be so deep-contemplative,
And I did laugh sans intermission
An hour by his dial. O noble fool!
A worthy fool! Motley's the only wear.
Shakespeare, As You Like It
برگرفته از کتاب "در قلمرو زرین"
ترجمه حسین الهی قمشه ای
دلقکی دیدم که در آفتاب خفته بود.
و الهۀ بخت را با کلماتی خوب، بد می گفت
آری با کلماتی آراسته و پیراسته،
و با این وجود دلقک نادانی بیش نبود.
گفتم: "صبح به خیر ای دلقک بی خرد."
گفت: "اگر خرد در سر داری مرا بی خرد مخوان
و تا آن زمان که خداوند بخت و طالع مرا روشن گرداند
بر من قضاوت مکن."
آنگاه از کیسۀ خود ساعتی آفتابی بیرون آورد و در آفتاب نهاد
و با چشمهای بی نور خود در آن نگریست
و در کمال خردمندی گفت:
اکنون ساعت ده است."
بنگر که جهان چگونه پیوسته در جنبش و دگرگونی است؛
همین یک ساعت پیش ساعت نُه بود
و پس از گذشت یک ساعتِ دیگر،
ساعت یازده خواهد شد،
و بدین سان ما ساعت به ساعت می روییم و می روییم
و ساعت به ساعت می پوسیم و می پوسیم
و در این کون و فساد داستانی عبرت انگیز نهفته است."
وقتی شنیدم دلقک را که چه لطیفه حکمتی از ساعت بدر آورد
سینه ام همچون خروس از آواز پر شد. خروشی برآوردم
که این دلقکان نادان را چه اندیشه های ژرف در سر است
و مرا از ساعت آفتابی او خنده ای بی اختیار و بی وقفه
اما عمیق و پر مغز درگرفت
و با خود گفتم:
آه، چه دلقک شریفی، چه دلقک شایسته ای
براستی که این دلق رنگارنگ دلقکان بهترین جامه هاست.
ویلیام شکسپیر
A Wise Fool
A fool, a fool! I met a fool i' the forest,
A motley fool; a miserable world!
As I do live by food, I met a fool
Who laid him down and bask'd him in the sun,
And rail'd on Lady Fortune in good terms,
In good set terms and yet a motley fool.
'Good morrow, fool,' quoth I. 'No, sir,' quoth he,
'Call me not fool till heaven hath sent me fortune:'
And then he drew a dial from his poke,
And, looking on it with lack-lustre eye,
Says very wisely, 'It is ten o'clock:
Thus we may see,' quoth he, 'how the world wags:
'Tis but an hour ago since it was nine,
And after one hour more 'twill be eleven;
And so, from hour to hour, we ripe and ripe,
And then, from hour to hour, we rot and rot;
And thereby hangs a tale.' When I did hear
The motley fool thus moral on the time,
My lungs began to crow like chanticleer,
That fools should be so deep-contemplative,
And I did laugh sans intermission
An hour by his dial. O noble fool!
A worthy fool! Motley's the only wear.
Shakespeare, As You Like It
برگرفته از کتاب "در قلمرو زرین"
ترجمه حسین الهی قمشه ای
«چنگ روح»
بدن شما چنگ روح شماستو این با شماست که از آن چنگ
آهنگ های خوش برآورید
یا صداهای آشفته و ناهنجار به گوش ها رسانید.
جبران خلیل جبران
"Harp of your soul"
And your body is the harp of your soul
And it is yours to bring forth sweet music
from it or confused sounds
Khalil Gibran
برگرفته از کتاب پیامبر – اثر جبران خلیل جبران
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
پرتره اثر جبران خلیل جبران
"Harp of your soul"
And your body is the harp of your soul
And it is yours to bring forth sweet music
from it or confused sounds
Khalil Gibran
برگرفته از کتاب پیامبر – اثر جبران خلیل جبران
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای
پرتره اثر جبران خلیل جبران
«ای حافظ»
ای شاعر آسمانیای که روزگاری در کنار آب رکن آباد_
نهری که در زیر آسمان پارس زمزمه کنان می گذشت_ می زیستی
و با دلی آرام و نگاهی ژرف
سوکنامۀ حیات آدمی را می نگریستی
و دریافتی که این نمایش حیات از آغاز چنین بوده
و پس از من و تو نیز در همان پرده تکرار خواهد شد
و این کاروان زندگی، همچون آه عاشق درگذر است
و با شتاب به قافلۀ بی نشان مرگ می پیوندد
و با مشاهدۀ این پردۀ سوکمند
کیمیای شگرف خویش را در کار آوردی
و غوغای زاغ و زغن و هیاهوی بی حاصل روزمره را
به سرودی خوش و نوایی دلکش بدل کردی
که همچون طلای مذاب در جهان جریان یافت.
تو از فقر خویش چنان ثروتی آفریدی
که مرگ را به جاودانگی و زمان را به ابدیت مبدل ساختی.
اکنون این مدح و ثنای ناچیز مرا،
که جز هیچ از یک کل بی پایان نیست، بپذیر
برخیز و با طراوت جوانی
آن پند پیرانه و حکمت کهن را حیاتی نوین بخش.
آرتور جان آربری
این خطاب آربری را به حافظ در غزل بسیار زیبایی که
ویلیام وردز وورث درباره میلتون سروده می شنویم که:
ای میلتون برخیز و این خطه انگلستان را _که می رود
به مردابی از آبهای ناگوار تبدیل شود_
با چشمه های آب پاک و زلال عشق و معرفت
حیاتی تازه بخش.
O' Hafiz
Thou who didst dwell where Ruknabad once ran
Melodious beneath the Persian sky,
And watch with mind serene and steady eye
The tragic play that is the life of man;
And, seeing it was so since earth began
And shall continue after thou and I,
Being spent as swiftly as lover's sigh,
Depart upon death's trackless caravan;
Out of dross sound by sovereign alchemy
Didst fashion melodies of liquid gold,
Creating riches of thy penury,
Transmuting death to immortality:
Accept these words that leave the whole untold,
And in fresh youth renew thy wisdom old.
A.J.Arberry
برگرفته از کتاب "در قلمرو زرین"
ترجمه و توضیح: حسین الهی قمشه ای
تصویر: نسخۀ قدیمی از دیوان حافظ
و دریافتی که این نمایش حیات از آغاز چنین بوده
و پس از من و تو نیز در همان پرده تکرار خواهد شد
و این کاروان زندگی، همچون آه عاشق درگذر است
و با شتاب به قافلۀ بی نشان مرگ می پیوندد
و با مشاهدۀ این پردۀ سوکمند
کیمیای شگرف خویش را در کار آوردی
و غوغای زاغ و زغن و هیاهوی بی حاصل روزمره را
به سرودی خوش و نوایی دلکش بدل کردی
که همچون طلای مذاب در جهان جریان یافت.
تو از فقر خویش چنان ثروتی آفریدی
که مرگ را به جاودانگی و زمان را به ابدیت مبدل ساختی.
اکنون این مدح و ثنای ناچیز مرا،
که جز هیچ از یک کل بی پایان نیست، بپذیر
برخیز و با طراوت جوانی
آن پند پیرانه و حکمت کهن را حیاتی نوین بخش.
آرتور جان آربری
این خطاب آربری را به حافظ در غزل بسیار زیبایی که
ویلیام وردز وورث درباره میلتون سروده می شنویم که:
ای میلتون برخیز و این خطه انگلستان را _که می رود
به مردابی از آبهای ناگوار تبدیل شود_
با چشمه های آب پاک و زلال عشق و معرفت
حیاتی تازه بخش.
O' Hafiz
Thou who didst dwell where Ruknabad once ran
Melodious beneath the Persian sky,
And watch with mind serene and steady eye
The tragic play that is the life of man;
And, seeing it was so since earth began
And shall continue after thou and I,
Being spent as swiftly as lover's sigh,
Depart upon death's trackless caravan;
Out of dross sound by sovereign alchemy
Didst fashion melodies of liquid gold,
Creating riches of thy penury,
Transmuting death to immortality:
Accept these words that leave the whole untold,
And in fresh youth renew thy wisdom old.
A.J.Arberry
برگرفته از کتاب "در قلمرو زرین"
ترجمه و توضیح: حسین الهی قمشه ای
تصویر: نسخۀ قدیمی از دیوان حافظ
«موسیقی آسمانی»
چقدر شیرین و خوشمهتاب بر دامن ساحل خفته است
چه خوشتر که ما نیز همینجا بنشینیم
و رخصت دهیم که آوای موسیقی
نرم نرمک در گوشهایمان بنشیند
و در این حال
آرامش فضای آسمان
و جادوی این شب خیال انگیز
چاشنی دلپذیر آن موسیقی خواهد بود
بنشین جسیکا
و تماشا کن چگونه صحن آسمان
با پرده های چشمگیری از طلای درخشان فرش شده است
و کمترین ستاره ای در آسمان نیست
جز آنکه می بینی در خرامیدن خویش
همچون فرشتگان آواز می خواند
و با گروه کروبیان ِنو نهال و پريان کودک سال همسرایی می کند
چنین آوازها و هارمونی ها
در ارواح جاودانه ما آدمیان نیز هست
اما تا هنگامی که این جامه فانی خاکی
ما راتنگ در بر گرفته است
نمی توانیم آن نغمه ها و آواها را بشنویم
شکسپیر، نمایشنامه تاجر ونیزی
پس حکیمان گفته اند این لحن ها
از دوار چرخ بگرفتیم ما
ما همه اولاد آدم بوده ایم
در بهشت آن نغمه ها بشنوده ایم
لیک چون آمیخت با خاک کرب
کی دهد این زیر و این بم آن طرب
مولانا
How sweet the moonlight sleeps
How sweet the moonlight sleeps upon this bank!
Here will we sit and let the sounds of music
Creep in our ears. Soft stillness and the night
Become the touches of sweet harmony.
Sit, Jessica. Look how the floor of heaven
Is thick inlaid with patens of bright gold.
There’s not the smallest orb which thou behold’st
But in his motion like an angel sings
Still choiring to the young-eyed cherubins
Such harmony is in immortal souls
But whilst this muddy vesture of decay
Doth grossly close it in, we cannot hear it.
William Shakespeare
The Merchant of Venice
متن از ویلیام شکسپیر
ترجمه و توضيح: حسین الهی قمشه ای
www.drelahighomshei.com
و در این حال
آرامش فضای آسمان
و جادوی این شب خیال انگیز
چاشنی دلپذیر آن موسیقی خواهد بود
بنشین جسیکا
و تماشا کن چگونه صحن آسمان
با پرده های چشمگیری از طلای درخشان فرش شده است
و کمترین ستاره ای در آسمان نیست
جز آنکه می بینی در خرامیدن خویش
همچون فرشتگان آواز می خواند
و با گروه کروبیان ِنو نهال و پريان کودک سال همسرایی می کند
چنین آوازها و هارمونی ها
در ارواح جاودانه ما آدمیان نیز هست
اما تا هنگامی که این جامه فانی خاکی
ما راتنگ در بر گرفته است
نمی توانیم آن نغمه ها و آواها را بشنویم
شکسپیر، نمایشنامه تاجر ونیزی
پس حکیمان گفته اند این لحن ها
از دوار چرخ بگرفتیم ما
ما همه اولاد آدم بوده ایم
در بهشت آن نغمه ها بشنوده ایم
لیک چون آمیخت با خاک کرب
کی دهد این زیر و این بم آن طرب
مولانا
How sweet the moonlight sleeps
How sweet the moonlight sleeps upon this bank!
Here will we sit and let the sounds of music
Creep in our ears. Soft stillness and the night
Become the touches of sweet harmony.
Sit, Jessica. Look how the floor of heaven
Is thick inlaid with patens of bright gold.
There’s not the smallest orb which thou behold’st
But in his motion like an angel sings
Still choiring to the young-eyed cherubins
Such harmony is in immortal souls
But whilst this muddy vesture of decay
Doth grossly close it in, we cannot hear it.
William Shakespeare
The Merchant of Venice
متن از ویلیام شکسپیر
ترجمه و توضيح: حسین الهی قمشه ای
www.drelahighomshei.com
