ویلیام شکسپیر – ریچارد دوم ۳، ۲، ۱۵۲

Nothing can we call our own
And nothing can we call our own but death
And that small model of the barren earth
Which serves as paste and cover to our bones
Shakespeare, Richard II, III, II, ۱۵۲

در قلمرو زرین" " برگرفته از کتاب
به قلم حسین الهی قمشه ای
 

مصداق حال کسانی باشد.
از جمله گفته اند در دوران ظلم و ستم
اگر هیچ راهی برای مبارزه
علیه ستمکاران گشوده نیست،
دستور این است که آدمیان
در گروه های کوچک از ستمکاران پیوند ببرند
و در غار خلوت خویش گرد آیند
و منتظر تغییر اوضاع باشند،
زیرا خردمند خود را بی جهت
در دسترس ظلم ظالمان قرار نمی دهد
بلکه جان را در جایی فدا می کند
که در رسیدن به مقصود مقدسی سودمند باشد.

برگرفته از کتاب "در صحبت قرآن"
به قلم حسین الهی قمشه ای

پر شکر گردد دل کاغذ؟ بلی
دیوان شمس
سبب آن است که این دو کلمه همۀ پیوندهای انسان را
با پروردگارش و با جملۀ آدمیان و با طبیعت در بر می گیرد
و اهتزاز معنای این دو کلمه همۀ عالم را پر کرده است
و هر کجا این دو کلمه حضور ندارد آنجا حالی و حرارتی
و لذتی و وجد و شادی نیست.
زندگی خانوادگی را این دو کلمه گرم می کند
که دوستت دارم و دوستم داری.
جامعه را این دو کلمه می تواند به تعادل و سعادت برساند،
جامعه ای که در آن دولت ملّت را و ملّت دولت را دوست بدارند،
و همچنین در همۀ کارها و صنعت ها و تولیدها و مدیریت ها
هرگاه محور اصلی محبت متقابل باشد همۀ مشکلات حل می شود.
این دو کلمه هارمونی کلی عالم است،
که موسیقی حیات بدان وابسته است.

برگرفته از کتاب "در صحبت قرآن"
به قلم حسین الهی قمشه ای

و گام بر خاکی نهم که تو را در آغوش گرفته است
می توانم بر آن سنگ سرد و نمناک بایستم
و بیندیشم که در زیر این تودۀ سنگین و فسرده
سبک ترین و مهربان ترین دلی خفته است که تاکنون شناخته ام
با این همه، هرچند که دیگر تو را نمی بینم
اما همین که به موهبت دیدارت رسیده ام
مایۀ آرامش و تسلی خاطر است
و هرچند دوران عمر فانی ات گذشته است
و دیگر در فضای هستی ما نیستی
اما چه شیرین است این اندیشه
که روزگاری چون تویی در جهان زیسته است
و روحی چنان نزدیک به آسمان
در پیکری به جمال فرشتگان
با دلی آنچنان لطیف و مهربان
روزگاری این کرۀ حقیرِ خاکیِ ما را شادی بخشیده است
آن برونته
خواهران برونته
امیلی"، "شارلوت" و "آن""
هرسه هم شاعر و هم نویسنده بودند
و هرسه عمری کوتاه داشتند
مرثیه لطیف و پراحساس فوق را
آن" در سوک و ستایش خواهر نازنین خود"
امیلی" سروده است"
اینگونه شعرها
خاطر زندگان را پیش هم عزیز می کند

A Reminiscence
Yes, thou art gone! and never more
Thy sunny smile shall gladden me
But I may pass the old church door
And pace the floor that covers thee
May stand upon the cold, damp stone
And think that, frozen, lies below
The lightest heart that I have known
The kindest I shall ever know
Yet, though I cannot see thee more
Tis still a comfort to have seen
And though thy transient life is o'er
Tis sweet to think that thou hast been
To think a soul so near divine
Within a form so angel fair
United to a heart like thine
Has gladdened once our humble sphere
Anne Bronte, April ۱۸۴۴

شعر از "آن برونته"
ترجمه و توضیح: حسین الهی قمشه ای
www.drelahighomshei.com

من ایمان دارم که خداوند در وجود ما حضور دارد
چنان که آفتاب در رنگ و عطر گلها
او نوری است در تاریکی من
و صدایی است در سکوت من
من چنین باور دارم که خورشیدِ حقیقت
هنوز جز به نیم شعاعی شکسته
بر ما آدمیان نتافته است.
هلن کلر

I believe that the welfare of each
is bound up in the welfare of all
I believe that life is given us
so we may grow in love,
and I believe that God is in me
as the sun is in the color and fragrance of a flower
the light in my darkness, the voice in my silence
I believe that only in broken gleams
has the Sun of Truth yet shone upon men
Hellen Keller, from Midstream

برگرفته از کتاب در قلمرو زرین
به قلم حسین الهی قمشه ای

امّا تو گوش دار، که اگر پای تو بلغزد؛
همۀ مسلمانان که از پس تو آیند بلغزند

تذکرة الاولیاء – شیخ عطار نیشابوری
برگرفته از مقدمه کتاب "گزیدۀ منطق الطیر"
به قلم حسین الهی قمشه ای

کسی را می کُشد اما روح او را پیش از آن کشته اند؟
و چگونه محکوم می کنید آن کس را که در عمل فریبکار و ظالم است
اما از ستم روزگار روحش فرسوده و از غم آکنده است
و چگونه مجازات می کنید آن کس را که پشیمانی اش از زشتی اعمالش بیشتر است؟
آیا پشیمانی خود اجرای عدالت به وسیلۀ همان قانون نیست
که شما کمر به خدمت آن بسته اید؟
با این همه شما نه می توانید بار پشیمانی را بر دوش بیگناه نهید
و نه می توانید آن بار را از دوش گناهکار برگیرید.

Crime and Punishment
And you judges who would be just,
What judgment pronounce you upon him who
though honest in the flesh yet is a thief in spirit?
What penalty lay you upon him who slays in the
flesh yet is himself slain in the spirit?
And how prosecute you him who in action is
a deceiver and an oppressor,
Yet who also is aggrieved and outraged?
And how shall you punish those whose remorse
is already greater than their misdeeds?
Is not remorse the justice which is administered by
that very law which you would fain serve?
Yet you cannot lay remorse upon the innocent nor lift
it from the heart of the guilty.
The Prophet, Khalil Gibran

برگرفته از کتاب "پیامبر"
ترجمۀ حسین الهی قمشه ای